„Ci co na „wędrówce” muszą dopiero w ciemności swoich ścieżek wywędrować dom i stół…”
Tęsknota za Domem. Za Tymi którzy tam mieszkali. Nostalgia za utraconym, bezdomność i wykorzenienie. Czy można wrócić do Domu, i czym miałby on być..? Tęsknota za zmarłymi wysłała mnie na wędrówkę Obecności, odnajdowanych w miejscach, historiach, strzępkach przedmiotów, poruszeniach serca, w tajemnicach „śmierci i miłości”.
Każdy taniec jest tutaj rytuałem anamnesis – w każdym poruszeniu, geście, oddechu, przepływie postpamięci– zjednoczeniem przeszłości i teraźniejszości. Wędrowiec nie pamięta kim jest. Kroczy przez pustkowia. Dostrzega światło. Puka w okno. Staje u progu„ niewypowiadalnego domu”. (określenie z Samuel Beckett „Żadne z nich”).
Anamnesis (gr. przypominanie)
Czy poprzez głęboką pracę z pamięcią ciała mogę odzyskać to co pozornie utracone, lub nieuświadomione?
Co czuję gdy patrzę na walizki i czy nadal ktoś tęskni we mnie za domem pozostawionym „tam”?
Czym są historie przychodzące ze zbiorowego?
Jakie i „czyje” tęsknoty, tajemnice i niedopowiedzenia odczuwam od zawsze wychowując się w tym poniemieckim mieście, i to miasto nosząc w sobie gdziekolwiek bym nie była..?
To tylko kilka z wielu ważnych pytań które badam od wielu lat, wysłuchując, poznając, przepuszczając przez ciało jako wnuczka przesiedleńców i mieszkanka po niemieckego miasta. Spektakl „Domy Obecności. Anamnesis” powstał z miłości od i do Przodków i z miłości do tańca butoh, który umożliwił mi dotarcie do pamięci zapisanej w ciele, spotkania z Innym, i do odkrycia czym jest dla mnie rytuał Dziadów.
Spektakl miał swoją premierę w 2019 r podczas festiwalu Butohpolis w Warszawie. Ostatnio został pokazany w styczniu 2023r. w moim mieście rodzinnym Myślibórz w nowej wersji.
Zapraszamy Was na Spotkanie z Domami. W podróż poprzez pamięć, ku Innemu. Po spektaklu chcielibyśmy z Wami chwilę pozostać i porozmawiać o tym jakie są Wasze drogi i doświadczenia tożsamości.
Następnego dnia odbędzie się również warsztat performatywnej pracy z tożsamością na który już dziś gorąco Was zapraszamy.
Magdalena Jakubów
Performerka butoh. Od 2016 roku współpracuje z warszawskim Teatrem Limen Butoh. Wcześniej współpracowała z nowosolskim Teatrem Terminus Aquo. Ukończyła socjologię ze specjalizacją psychologia społeczna i coaching. Tańca butoh uczyła się od Sylwii Hanff, Imre Thormana, Ruiego Ishihary, Aleksandry Capigi – Łochowicz, Joan Laage, Atsushiego Takenouchiego, Mayi Dunsky, Yumi Umiumare, Valentina Tszina, Maruski Ronchi. Uczestniczka projektów teatralnych „Grochów Grochów” oraz „Nie wiem kim był Grotowski. Laboratorium kultury czynnej”. Interesuje się (nie) pamięcią zbiorową mieszkańców Nadodrza i jej wpływem na tożsamość kolejnych pokoleń. Tematem jej pracy magisterskiej był teatr ze społecznością jako narzędzie przywracania pamięci i tożsamości na ziemiach zachodnich. Od kilku lat realizuje projekt performatywny site specific „Figura utraconego_Chinkon” poświęcony pamięci miejsc wykluczonych ze zbiorowej pamięci Myśliborza. Lektorka oraz trenerka języka angielskiego. Animatorka tworzenia wydarzeń w projekcie rozwoju sieci „Ekomuzeów ”. Pochodzi z Myśliborza.
BUTOH – kontrkulturowa forma współczesnego tańca, która narodziła się w Japonii na przełomie lat 50 i 60 XX w. Zrywa z kanonami tradycyjnej sztuki, nie tylko japońskiej. Odwołuje się do ludowej estetyki brzydoty, sam w sobie jest rytuałem wyzwalającym wewnętrzną energię i eksplorującym mroki podświadomości. Z premedytacją ukazuje zakazane dotąd obszary życia. Butoh to taniec, którego istotą jest poszerzona percepcja ciała wyzwolonego z automatyzmów codzienności, poszukiwanie tego, co autentyczne w ciele, tajemniczego piękna, otwarcie na kontakt z Jaźnią i jedność Uniwersum w jego wiecznym cyklu życia i śmierci. Butoh jest stanem jedności umysłu-ciała umożliwiającym subtelne odczuwanie świata wewnętrznego i zewnętrznego, to czyste doświadczenie zmieniających się stanów istnienia. Tancerz, istniejąc na krańcach czasu, otwiera przestrzeń, w której ujawniają się rzeczy niewidzialne.
